اگر به هر دلیلی فضای کانال نخاعی کاهش یابد باعث ایجاد فشار به ریشه‌های عصبی که از این کانال خارج می‌شوند، شده و علائمی مانند درد‌های منتشر شونده به باسن و اندام‌های تحتانی یا بی‌حسی و گزگز اندام‌های تحتانی که ممکن است تا انگشتان ادامه یابد، ضعف و آتروفی عضلات اندام تحتانی، اسپاسم عضلات ساق پا و در موارد شدیدتر بی اختیاری ادرار و مدفوع بروز می‌یابد. از جمله عللی که موجب بروز تنگی کانال نخاعی می‌شوند شامل فتق دیسک مهره‌ای، ضخیم شدن رباط‌های اطراف کانال، لیزخوردگی مهره، تومور‌های نخاعی، آرتروز مهره‌های ستون فقرات و غیرطبیعی بودن ساختار استخوانی مهره‌ها می‌باشند.
درمان‌هایی که به بهبود این عارضه کمک می‌کنند با توجه به شدت عارضه متفاوت هستند. در مواردی که علائم آتروفی و بی اختیاری‌ها ظاهر یابد با انجام عمل جراحی عامل ایجاد کننده‌ی تنگی کانال برطرف می‌شود ولی در شرایطی که علائم خفیف تا متوسط باشند درمان با دارو‌های ضد التهابی، فیزیوتراپی، مانیپولیشن، طب سوزنی و تزریقات اپیدورال انجام می‌شود.
