شکستگی استرسی استخوانهای کف پا (ترک خوردگی استخوانهای کف پا)
در قسمت جلویی استخوانهای مچ پا استخوانهای متاتارس وجود دارند که کف پا را تشکیل می‌دهند. به دلیل تحمل مکرر و زیاد وزن بدن بر استخوانهای متاتارس دوم و سوم، احتمال شکستگی این استخوان‌ها بیشتر ازسایر استخوانهای کف پا می‌باشد. البته شکستگی در استخوان ناویکولار و نازک نی (فیبولا) نیز در ناحیه مچ پا محتمل است. در ابتدا این نوع شکستگی در سربازان در حال رژه دیده‌شده‌بود به همین دلیل به آن شکستگی استرسی march fracture هم می‌گویند. افزایش تعداد یا شدت انجام یک فعالیت می‌تواند عاملی برای ترک در استخوان کف پا شود.
از عواملی که احتمال شکستگی را افزایش می‌دهد می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
- بیماری‌هایی مانند استئوپروز، روماتیسم، دیابت(به دلیل کاهش حس کف پا)
- در خانم‌ها به خصوص در دوران یائسگی
- افزایش ناگهانی فعالیت ورزشی و ورزش‌های شدید و پرشهای مکرر
- استفاده از کفش‌های نامناسب
- ورزش‌هایی مانند ژیمناستیک، تنیس، دو ماراتون و بسکتبال که باعث اعمال فشار به نقاط خاصی می‌شوند.
- صافی کف پا یا قوس بیش از حد کف پا
- فقدان موارد مغذی و کاهش کلسیم و ویتامینِD بدن
- ادامه‌دادن به ورزش ممتد و عدم استراحت کافی
- کسانی که مدتی از ورزش خود دور بودند و پس از مدتی با همان شدت قبل ورزش را شروع می‌نمایند.
علائم شکستگی استرسی
مهم‌ترین این علائم درد در ناحیه کف پا می‌باشد. ممکن است ابتدا در حین فعالیت، بیمار احساس درد نماید اما کم کم در حالت استراحت نیز درد وجود خواهد داشت. تورم نیز گاهی در محل شکستگی دیده‌می‌شود.
برای تشخیص، پزشک متخصص یا فیزیوتراپیست مجرب با پرسش سوالاتی در زمینه‌ی عادت‌های زندگی و معاینه‌ی بالینی می‌تواند به تشخیص حدودی پی برده اما برای تشخیص دقیق‌تر عکس رادیوگرافی لازم است. گاهی در مواردی که ترک خیلی کوچک باشد در عکس رادیوگرافی مشاهدع نمی‌شود و به اسکن رادیوایزوتوپ و یا ام آر آی نیاز است.
گاهی درمان شامل استراحت و عدم انجام فعالیت‌های استرسی برای حدود 6 تا 7 هفته می‌باشد که مدت زمان لازم برای ترمیم شکستگی می‌باشد. استفاده از کمپرس سرد در موارد حاد و بالا نگه داشتن پا از موارد کنترل تورم می‌باشد. می‌توان از داروهای ضد التهاب نیز استفاده کرد. گاهی لازم است برای محدود کردن فشار بر روی پا و بی‌حرکت کردن آن گچ گیری صورت گیرد و وزن اندازی توسط عصا صورت گیرد. معمولا پس از اتمام دوره بیحرکتی گاهی فرد به فیزیوتراپی ارجاع داده‌می‌شود و طی دوره‌ی درمان درمان‌هایی جهت راه‌اندازی بیمار، کاهش درد و التهاب، خشکی مفصل و تقویت عضلات و افزایش انعطاف‌پذیری و تعادل فرد ارائه می‌شود.
لازم است طی دوره درمان غذا‌های حاوی کلسیم و ویتامین دی مصرف شوند و پس از بهبود حتما از کفش مناسب و یا کفی طبی استفاده شود.
